Achtendertig

Hoezeer ze de Engelsen ook verfoeide, Julia moest toegeven dat Londen prachtig was in de lente. Overal langs de lanen dwarrelden, als welriekende sneeuw, roze en witte bloesemblaadjes van de bomen; perkjes met sleutelbloemen, viooltjes en narcissen fleurden de parken op en het gras was mals, zoet en vol verse klaver. De lucht was zo bedwelmend dat ze na haar lange wandelingen vaak duizelig terugkwam in het ziekenhuis, en haar vader zou tevreden geweest zijn als hij had kunnen zien hoezeer zij de laatste maanden zelf opgebloeid was. De bleke, verslagen vrouw die nauwelijks in staat was geweest uit haar kamer te komen, die zich wanhopig had afgevraagd of ze ooit weer een doel in haar leven zou vinden, die zo onmogelijk veel moeite had om beslissingen te nemen, was verdwenen. Als Julia nu in de spiegel keek, zag ze degene die ze voorheen was: het meisje dat dingen voor elkaar kreeg, wier ogen straalden en wier geest vrolijk met honderd details tegelijk jongleerde.

‘Ha, dokter Wilkes. Is hij al wakker?’

De lange, rossige man in de witte ziekenhuisjas keerde zich van zijn patiënt af en glimlachte bij het zien van de voogdes van het kind, met helder roze wangen van de zon en de wind en sprankelende ogen. Hij hield van sprankelende ogen.

‘Ja, dat is hij zeker. Hij is opgestaan om naar u te luisteren, geloof ik.’ Wilkes stapte opzij zodat ze de dreumes kon zien staan in zijn bedje met zijn handen op de rand van het hekje, springend en kirrend nu hij haar stem hoorde.

‘Hallo, kleine Morgan.’ Ze dook naar beneden en pakte hem op, zo tevreden met zijn stevige lijfje, het gezonde gewicht in haar armen. ‘Tijd voor je druppeltjes, en daarna gaan we thee drinken. Ik heb een koffiebroodje voor je meegenomen,’ fluisterde ze hem in het oor en hij giechelde. ‘Ik heb er dríe voor u meegenomen, dokter.’

‘Och hemel.’ Hij lachte verlegen. ‘Ik merk dat mijn passie voor koffiebroodjes u de vorige keer dat we thee dronken, is opgevallen. Ik weet dat ik me nu vernederd zou moeten voelen.’ Hij gluurde in de zak die ze hem voorhield. ‘Maar blijkbaar ken ik geen schaam-te.’

‘Zullen we hem dan maar op tafel leggen? Of op mijn schoot houden?’

‘Hij wordt hier aardig goed in.’ Wilkes glimlachte vriendelijk naar de kleine jongen. ‘Laten we de tafel maar doen.’

Julia legde Morgan neer, trok zijn hemd omhoog en kuste zijn ronde buikje, zodat hij de gulle lach liet horen waar ze nooit genoeg van kreeg.

‘Goed dan, kerel.’ Wilkes streek het donkere haar van het voorhoofd van de jongen en begon het verband los te maken. ‘Hoe ziet het er vandaag uit, daaronder, hm?’

Morgan lag volkomen stil, inmiddels gewend aan deze behandeling.

Nigel Wilkes haastte zich nooit. Hij was een geduldig mens en al zijn patiënten hielden van hem om zijn vriendelijke toegeeflijkheid en zijn zachte aanraking, zijn persoonlijke aandacht en zijn droge humor.

Julia ging bij Morgans voetjes op haar tenen staan om het te kunnen zien. ‘Wat denkt u?’ Ze beet op haar lip. ‘Is er verbetering?’

‘Ja. Een beetje minder droog vandaag, minder geïrriteerd, en hier,’ – hij maakte ruimte voor haar – ‘ziet u dat de roodheid daar bijna verdwenen is en dat er vocht in de hoeken zit?’

Ze knikte.

‘De traanklieren werken nu goed en uiteindelijk zal hij geen druppels meer nodig hebben.’

‘Zal hij ooit duidelijk kunnen zien, denkt u?’

‘Pas als hij wat ouder is en kan praten, weten we echt zeker hoeveel hij ziet. Maar’ – hij glimlachte bemoedigend – ‘hij zal in elk geval íets kunnen zien, al is het misschien wazig. Hij zal waarschijnlijk een bril moeten dragen, maar dat is geen probleem als je bedenkt wat het alternatief is.’

Julia schudde haar hoofd; de tranen sprongen in haar eigen ogen. ‘Ik kan het nauwelijks geloven. Dat het geholpen heeft!’

‘U hebt hem goed aangepakt, juffrouw Martin. Eerlijk gezegd vreesde ik in de loop van de winter dat hij het van de longontsteking zou verliezen, maar hij is een vechtersbaas, hè? En u hebt hem prima geholpen de moed erin te houden. Zijn moeder zou dankbaar zijn als ze wist hoe goed u voor hem zorgt.’

Julia voelde een steek van schuldgevoel terwijl ze naar dokter Wilkes keek die over het gezicht van het kind gebogen stond, nu met al zijn aandacht bij het openhouden en druppelen van het oog. Ze had hem verteld dat Morgans moeder gestorven was en het kind aan haar had toevertrouwd; hetzelfde verhaal dat ze iedereen had verteld – zijn verzorgsters, de ziekenhuisstaf – tot ze het bijna zelf was gaan geloven.

Er was geen brief van Grace of bericht van Sean gekomen, en Julia had het schrijven telkens uitgesteld. Ze had zichzelf wijsgemaakt dat de jongen de winter misschien niet zou overleven, of een van de daaropvolgende operaties. Die waren moeilijk geweest. Dokter Wilkes had haar eerlijk verteld dat vele patiënten bezweken omdat ze een lage pijngrens hadden en dat hij daarom opiaten toediende, zowel oraal als in een tinctuur die hij rechtstreeks in het oog druppelde. En nog was het verschillende malen een dubbeltje op zijn kant geweest. Julia had tegen zichzelf gezegd dat het wreed zou zijn Grace te schrijven dat hij in leven was, alleen om daarna te moeten schrijven dat hij dood was. Misschien leefde Grace zelf niet meer, of misschien had ze een nieuw leven opgebouwd met haar dochter en miste ze haar zoon niet heel erg. Deze excuses had ze keer op keer bij zichzelf herhaald om te proberen haar gedrag te rechtvaardigen. Maar toen had ze Aislinn ontmoet en bleken het allemaal drogredenen te zijn.

‘Helemaal klaar.’ Wilkes verbond Morgans ogen opnieuw, zette hem overeind en aaide hem over zijn bol. ‘Zo’n knappe jongen,’ zei hij terwijl hij het kind aan haar teruggaf. ‘Ik moet u vertellen, juffrouw Martin, dat ik dankbaar ben dat ik in de gelegenheid gesteld werd de jongen te opereren. Het is allemaal bijzonder nieuw en nog onbewezen. Niet veel patiënten zouden dit geriskeerd hebben.’

Ze keek verbaasd naar hem op. ‘Ik denk dat ik niet echt over het risico nagedacht heb,’ gaf ze enigszins schaapachtig toe. ‘Niet na alles wat hij al te boven gekomen is. Ik wilde alleen dat hij de kans kreeg om zijn wereld te zien.’ Ze glimlachte liefdevol naar het gezicht van het jongetje.

‘Dat bewonder ik zo in u, juffrouw Martin; u houdt het oog ferm op de toekomst gericht. U bent bereid een nieuwe, betere manier van leven te omarmen en dat doet u met onwrikbare veerkracht.’

‘Meent u dat nou?’ Ze grijnsde. ‘Dat moet de vechtende Ierse in mij zijn.’

Hij hield zijn hoofd schuin. ‘Ik vergeet steeds dat u een Ierse bent.’

‘Hoe kunt u dat nou vergeten terwijl mijn manier van spreken zoveel poëtischer is dan die van u?’ plaagde ze terwijl ze een schepje boven op haar accent deed. ‘Bent u nou zo’n eejit, of hebt u misschien een oorarts nodig?’

Hij draaide zich om en pakte zijn verbandtrommel netjes in. ‘Tja, eigenlijk denk ik dat ik eerder een hartspecialist nodig heb.’

Julia’s ogen gingen wijd open van verbazing en ze voelde dat ze verschrikkelijk begon te blozen.

‘Eh… Ik neem aan dat dit niet geheel volgens protocol is,’ – hij keek haar weer aan en deed alsof hij de kleurverandering niet opmerkte – ‘maar ik vroeg me af of we vanavond misschien uit eten konden gaan? Even hier vandaan.’ Hij wuifde naar de kamer in het algemeen. ‘Ik ken een lieftallige verpleegster die met alle plezier hier bij Morgan wil zitten, en ik ken een restaurant waar ik u graag mee naar toe zou nemen. Een keurige gelegenheid,’ voegde hij er snel aan toe. ‘Geen schemerlampen en zo.’

‘Ik heb niets tegen schemerlampen.’ De woorden waren eruit voordat ze die kon tegenhouden.

‘O nee?’ Hij lachte. ‘Tja, ik neem aan dat we ook nog… eh… Zal ik u hier om acht uur ophalen, dan? Acht uur vanavond?’

‘Acht uur is prima.’ Julia beet op haar lip. ‘Maar ik moet u waarschuwen, dokter Wilkes. Ik ben zo Iers als maar kan en ik schaam me niets voor mezelf of mijn landgenoten. Ik hou niet van Engelsen,’ zei ze en wenste toen dat ze zichzelf een draai om de oren kon geven.

‘Bedankt voor de waarschuwing, maar ik geloof dat ik het risico toch maar neem.’ Hij sloot zijn verbandtrommel en probeerde niet te glimlachen. ‘Ik stel het bijzonder op prijs dat u voor mijn geval een uitzondering maakt en ik zal geen poging doen mezelf goed te praten, alleen hopen dat u mijn voor de hand liggende tekortkomingen over het hoofd wilt zien. Dag, kerel.’ Hij klopte Morgan op de rug, leunde toen naar hem toe en zei in zijn oor: ‘Ik zal goed voor haar zorgen, namens jou.’

Julia deed alsof ze het niet hoorde.

Daarna wendde hij zich weer tot haar. Zijn ogen waren vriendelijk; hij was in een uitstekend humeur. ‘Acht uur dus, juffrouw Martin. Ik zal niet te laat komen.’

Julia keek hem na, met Morgan in haar armen; toen de deur dicht was, draaide ze vrolijk de jongen in de rondte.

‘Nou, wat vind je daar in ’s hemelsnaam van?’ fluisterde ze in zijn oor. ‘Jouw mam gaat uit eten met die knappe, briljante dokter Wilkes! Nigel,’ probeerde ze uit. ‘Nigel Wilkes. Goeienavond, Nigel,’ oefende ze en schoot toen in de lach.

Morgan lachte en klopte haar op de wang. Julia ving zijn hand en kuste die; toen keek ze naar zijn gezicht en ze zag zijn vader in hem – en zijn moeder nog meer.

‘Ze noemen me een heilige omdat ik je hierheen gebracht heb,’ zei ze somber. ‘Maar dat ben ik helemaal niet.’

Ze droeg de kleine jongen naar het grote raam en keek uit over het terrein dat er zacht en wazig uitzag in het lieflijke middaglicht van de lente. Het was verschrikkelijk fout geweest dat ze tegen Barbara gelogen had, dat ze Grace niet geschreven had. Ze hield met heel haar grote, liefdevolle hart van dit kind, maar alle liefde van de wereld woog niet op tegen wat ze gedaan had. Op een dag zou hij groot zijn en alles willen weten over zijn vader en over zijn echte moeder; zou ze in staat zijn hem in de ogen te kijken en tegen hem te liegen zoals ze iedereen voorgelogen had, zichzelf nog het meest? Dat had Aislinn gevraagd. Ze was vriendelijk en zachtmoedig geweest, niet veroordelend zoals Julia gevreesd had. Maar ze had gevraagd of Julia hier de rest van haar leven mee zou kunnen leven, en of ze Morgan hier ook mee zou laten leven.

Julia keek neer op zijn dierbare, lieve gezichtje, dat straalde van tevredenheid. Nee, had ze tegen Aislinn gezegd, en ze wist dat dit haar eerste stap in de richting van de waarheid was. Zelfs als dat betekende dat ze hem moest opgeven – ze sloot haar ogen en legde haar wang op zijn hoofd – toch had ze Aislinn beloofd dat ze Grace zou schrijven om haar alles te vertellen. En dat had ze gedaan. Ze was minstens twaalf keer opnieuw begonnen, maar uiteindelijk had ze een lange brief geschreven en die was nu op weg naar Amerika. Naar Grace, de moeder van de jongen die ze in haar armen hield. Ze kon alleen maar hopen dat het niet te laat was.